ΓΟΝΕΙΣ….

ΣΩΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ…

Το θεατρικό παιχνίδι,είναι ένα πολύ σπουδαίο παιδαγωγικό μέσο ψυχαγωγίας αλλά και εκτόνωσης του άγχους και των φοβιών των μικρών παιδιών.

Πολλές φορές στο σχολείο τα παιδιά ντύνονται με στολές και υποδύονται διάφορους ρόλους, αυτοσχεδιάζουν και περνούν δημιουργικά κι ευχάριστα το χρόνο τους.

Βέβαια ο καλύτερος ρόλος τους είναι αυτός του αγαπημένου τους ήρωα της αγαπημένης τους τηλεοπτικής σειράς….

Τα παιδιά ταυτίζονται με τον ήρωα τους και μιμούνται μέσω του παιχνιδιού ,τον τρόπο που εκείνος καταφέρνει να πετυχαίνει το στόχο του , να νικάει πάντα τους “κακούς” και να γίνεται το επίκεντρο του θαυμασμού.

Δυστυχώς, οι σημερινοί “ήρωες” των παιδικών εκπομπών, πετυχαίνουν το σκοπό τους χάρην της σωματικής ρώμης τους και της βίας που ασκούν.

Πολεμάνε τον “κακό” αλλά πάντα με ξύλο και σπάνια (έως καθόλου) χρησιμοποιούν τη δύναμη του Λόγου για να πετύχουν το σκοπό τους.

Έτσι, το μήνυμα που χαράσσεται στο μυαλουδάκι του μικρού θεατή είναι πως η βία σε κάνει νικητή κι όλοι σε θαυμάζουν.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ πως την ώρα του παιχνιδιού και κυρίως του ελεύθερου ,μη καθοδηγούμενου θεατρικού παιχνιδιού, τα παιδιά βγάζουν έντονες συμπεριφορές βίας κι επιθετικότητας.

Η φαντασία και η δημιουργικότητα έχει αντικατασταθεί με ατελείωτες “μάχες”,”βίαιους θανάτους”,μεσα από μια έντονα ανταγωνιστική και προκλητική συμπεριφορά.

Ο εκφραστικός λόγος των παιδιών ,είναι φτωχότερος από ποτέ και στις “μάχες τους ” βγάζουν απλώς άναρθρες κραυγές και ήχους.

Η πηγή του κακού βεβαίως είναι ολοφάνερη…

Οι ήρωες με τους οποίους ταυτίζονται τα παιδιά ,ζουν στην τηλεόραση…..

Ακόμα κι αν οι γονείς είναι υποψιασμένοι κι έχουν πετάξει την τηλεόραση στα

σκουπίδια , υπάρχει το διαδίκτυο όπου μπορούν να βρουν και να δουν τις αγαπημένες τους ταινίες.

Σύμφωνα με μια έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, παιδιά ηλικίας 2 εως 5 ετών,βλέπουν για 32 ώρες παιδικές εκπομπές την εβδομάδα…

Αυτό σημαίνει πως για περίπου 4 ώρες καθημερινά είναι καθηλωμένα μπροστά σε μια οθόνη , χάνοντας έτσι πολύτιμο χρόνο από άλλες πιο σημαντικές δραστηριότητες ή από την επαφή τους με την οικογένεια.

Οι γρήγορες εναλλαγές των εικόνων επηρεάζουν με τέτοιο αρνητικό τρόπο τον παιδικό εγκέφαλο ώστε να δημιουργούν προβλήματα στη συγκέντρωση, άρα πολύ πιθανό και μαθησιακές δυσκολίες αργότερα .

Επηρεάζουν τη μνήμη, μιας και ο όγκος των πληροφοριών είναι τεράστιος , συνήθως άχρηστος , δεν χρειάζεται απομνημόνευση και η μνήμη τεμπελιάζει….

Δημιουργούν διαταραχές στον ύπνο των παιδιών καθώς και

προβλήματα στην κοινωνική τους ζωή μιας και οι εκδηλώσεις βίας διώχνουν μακριά τους φίλους.

Το μέλλον των παιδιών μας διαγράφεται ζοφερό…

Τα επιθετικά , τα γεμάτα εκρήξεις βίας παιδιά του σήμερα τείνουν να γίνουν οι υπερκινητικοί ,νευρικοί, αγχώδης ενήλικες του αύριο…

Ενήλικες που θα δυσκολεύονται να αποκτήσουν φίλους αλλά και στις σχέσεις τους με το αντίθετο φύλο.

Ποιος φταίει για την κατάσταση που μόλις περιγράψαμε και που είναι δυστυχώς μια πραγματικότητα?

Θεωρώ πως η απάντηση έρχεται μόνη της …

Αυτοί που δε βάζουνε όρια στην καθημερινότητα των παιδιών ,που τους επιτρέπουν να καθηλώνονται 4 ώρες την ημέρα μπροστά σε μια οθόνη και που δεν ασχολούνται παρά ελάχιστα με την ποιότητα και τα μηνύματα που περνάνε μέσω της ταινίας στα παιδιά τους.

Ναι ,φταίνε οι γονείς που γυρνώντας κουρασμένοι ,αγχωμένοι και νευρικοί από τον καθημερινό τους αγώνα για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, δεν έχουν καμιά διάθεση, υπομονή και κουράγιο να ασχοληθούν με το παιδί τους,

να παίξουν μαζί του , να το βγάλουν στο κοντινό πάρκο για ποδόσφαιρο και τρέξιμο ή έστω για μια απλή βόλτα.

Δεν παρατηρούν πλέον το παιδί τους πως μεγαλώνει ,ποιες είναι οι ανάγκες του και οι ιδιαιτερότητες του, μιας και η παρατήρηση απαιτεί χρόνο κι αφοσίωση….

Φταίει η κοινωνία,που κουράζει τους γονείς,τους εξαντλεί σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά και τους αφαιρεί κάθε απόθεμα θέλησης να ασχοληθούν με το παιδί τους.

Η κοινωνία, που θέλει τους γονείς κουρασμένους με ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή τους και τα παιδιά να μεγαλώνουν σε παιδικούς σταθμούς , με νταντάδες ή στην καλύτερη των περιπτώσεων με την γιαγιά…είναι μια κοινωνία απάνθρωπη χωρίς σεβασμό για κανέναν.

Και η λύση του τεράστιου προβλήματος έρχεται επίσης μόνη της…

Αλλαγή της ίδιας της κοινωνίας και δημιουργία μιας Πολιτείας που θα σέβεται τον άνθρωπο και την οικογένεια.

Φαντάσου μια Πολιτεία ,η οποία θα είναι στο πλευρό της νέας μητέρας, θα ενισχύει οικονομικά την ίδια, ώστε να μην χρειάζεται να εγκαταλείπει το σπίτι και το παιδί της για να εργαστεί και θα της παρέχει κάθε βοήθεια αναλαμβάνοντας ολα τα έξοδα που θα χρειαστούν για την εκπαίδευση και ανατροφή του μικρού .

Μ’αυτόν τον τρόπο ,η μητέρα η οποία είναι αναντικατάστατη, θα μεγαλώνει η ίδια το παιδί της,θα το χαίρεται ,θα του δίνει στοργή ,θα το παρατηρεί, θα παίζει μαζί του , θα το εκπαιδεύει βάζοντάς του τα όρια που πρέπει και διδάσκοντάς του να ζει με Αξίες.

Όταν το παιδί μεγαλώσει και η μητέρα επιθυμεί να εργαστεί, η Πολιτεία θα της προσφέρει εργασία στον τομέα που θα συγκεντρώνει τα ανάλογα προσόντα…

Μια πολιτεία που δε θα επιτρέπει να υπάρχουν παιδικές εκπομπές, οι οποίες θα δημιουργούν προβλήματα στον ψυχισμό των παιδιών ,αλλά αντίθετα θα προβάλλονται σειρές που θα περνάνε θετικά μηνύματα στο παιδί.